بررسی راهکارهای پایدارسازی تونل آب رسان نیروگاه سد پس از آبگیری مخزن

موضوع اصلی این پایان نامه پیرامون تونل های واقع شده در تکیه گاه سدها مانند تونل آب رسان به نیروگاه تولید برق و یا تونل انحراف آب می باشد؛ تونل هایی که به منظور انتقال آب ایجاد می گردند. در تکیه گاه هایی با توده سنگ ضعیف و هوازده، تونل سازی نیاز به ملاحظات ویژه دارد تا برای تامین پایداری تونل از هزینه های اضافی جلوگیری شود. تونل های آب رسان نیروگاه که از نوع تونل های تحت فشار می باشند و در اعماق زیاد از سطح زمین حفر می شوند، دو تنش بزرگ را پس از حفر و بهره برداری تحمل می کنند: 1. فشار زمین 2. فشار آب داخلی. برای پایدار سازی این تونل ها اغلب از لاینینگ بتنی استفاده می شود. اما در سنگ های هوازده و مناطق ضعیف به ویژه در شرایط سنگ فشارنده (توده سنگ در اعماق بیش از 150متر)، افزایش قابل توجه ضخامت لاینینگ هزینه های اجرای لاینینگ و حفاری را افزایش می دهد. این تحقیق پایدارسازی محیط پیرامون تونل را با بکارگیری سیستم نیلینگ در مقایسه با لاینینگ بتنی تنها، پیشنهاد می کند، و پارامتر های موثر بر پایداری تونل و محدوده کاربرد این روش را مورد بررسی قرار داده است. این مطالعه به کمک مدل سازی عددی در نرم افزارهای flac 2d و nx midas gts انجام شده است. نتایج بررسی نشان از عملکرد قابل قبول سیستم پایدارکننده پیشنهادی دارد.